Kedi Kurtarma Operasyonu

Bu sabah yine erkenden işe gitmek üzere uyandım, sepetinde uyuyan evdeki Kedişi pışpışladım, bahçede baktığımız, yazın doğan 2 minik yavruya mama koydum... Aaaa bir de ne göreyim, minik tekir olan kardeş yok, siyah beyaz beşiktaş olan geldi tek başına kahvaltıya. Tam çıkacağım, arka taraftan boğuk boğuk ağlayan yavru kedi viyaklamasını duydum. Eyvah ki ne eyvah, tekir yavru arka bahçeye düşmüş.

Akşam eve geldiğimde annem koltuğa serilmiş yatıyordu. Meğersem bu minnak tekir arka bahçeye değil, arka bahçedeki eski odunluğun çatısına düşmüş. Annem perde asarken kullandığımız merdiveni taşımış, dama çıkmış, kovalamış ama bıcırık kaçtığı için yakalayamamış. Tabii çok üzüldüğü için iki kere dama tırmanmış, mama götürmüş, su taşımış. Gelgelelim yavru damda, kardeşi bahçede ağlaşıp durmuşlar bütün gün. Tabii annem perişan!

Ben de işten gelmişim, yorguuun, terliiiii, başım ağrıyor, tek isteğim iki bira çakıp sızmak. Fakat telefonun fenerini açıp merdiveni taşımaktan başka elimden ne gelir? Gece karanlıkta dama tırmandım ama, ilk kez Harry Potter izleyen Pelinsu'nun dediği gibi "tırstım azıcık". Nasıl ineceğimi bilemedim ki:)

Neyse damda ciyak ciyak bağıran, tısss yapıp beni korkutmaya çalışan ufacık yavruyu kovaladım ama yakalayamadım. Üstüne bu korkup yan apartmanın bahçesine düştü bu sefer. O bahçe de, bahçe lafın gelişi,  hendek gibi,  Ben tırsa tırsa, karanlıkta damdan merdivene, oradan emniyete inmeyi becerdim. Akşam akşam heyecan arayasım mı gelmiş nedir?

Haydi ben çıkarsın, yan apartmana gidersin, hendeğe atlarsın... Böyle göğsüm hizasında bir çukur gibi düşünün. Büyük kedi olsa yüz kere çıkar ama ufaklık daha birkaç aylık, çıkamıyor. Yine ben pisi pisi gel kızım, gel yavrum peşinden koştum. Tekircik ciyakladı, tısladı, kesinlikle yanaşmadı. Bu sefer beni bir düşüncedir aldı: Kediyi geçtim, ben bu hendekten nasıl çıkacaktım?

Ayy, kendimi o duvara nasıl attım, bir Indiana Jones misali nasıl yukarı tırmandım bilemezsiniz:) İnşallah kimse görmemiştir:)

İşte ben eve geldim, duşumu aldım, yemeğimi yedim, biramı çaktım ama aklım kedide. Ay minnacık şey, kardeşine sarılıp uyuyamayacak bu gece, ya üşürse? Ya açsa, mama mı götürsem? Sabah ola hayrola, ama nasıl çıkartacağız? diye kendi kendimi yiyorum, başım artık çatlıyor derken pencereden bir baktım bizim mahallenin benden deli olmasın; 20 kedili bir ablası var. İşte o abla hendeğe atlamış yavruyu kurtarmaya çalışıyor.

Hemen pencereden bir istişare, ben bir torba mama, Kedişin taşıma kutusu ve de plastik bahçe iskemlesini yüklenip yan apartmanın bahçesine geçtim. Ayyy üstümde ev kıyafetim.. Sütyensiz sokağa çıkma fobimi de bu arada derede yenmiş olduk ne yapalım:)))))

Biz bu sefer plastik sandalye sayesinde rahatça hendeğe indik. Taşıma kutusuna mama koydu abla, yavru da fırttt diye gelip kutuya girmesin mi? Kuzuuummm! Alıp bizim bahçeye getirdik, kardeşi de hemen geldi, kavuştu yavrular. Bahçelerinde emniyettelerdi yine:) Ablaya çok teşekkür ettim, ben nasıl akıl edememiştim taşıma sepetini?

Ayy işte böyle gece gece macera yaşadım, ama içim de rahatladı, yavruyu kurtardık dostlar:) Bizim şişko Kedişe de tembih ettim, sakın düşmesin, o koca totosunu kaldırıp çıkamaz valla:))

xo xo