13. Pazartesi

anlar çok önemlidir değil mi hayatta , onlar zamana ve hayatınıza hükmederler. Bazen ne olduğunu anlamadan , peşpeşe gelen anlarda büyük değişimler yaşarız. Durduramayız , engel olamayız , tutamayız , elimizden birşeyler öylece akıp gider de engel olmayız , farkındayızdır , biliriz ama hiçbirşey yapamayız.
en büyük aşkımı böyle kaybettim işte , ansızın ve bir anda , her bir milisaniyesini yaşayarak.
Bir daha asla geriye dönemeyeceğimi biliyorum.
Elimden kayıp gidiverdi , içimi parçalayarak , o an geçti , zaman geçti , ben kaldım...
Ona olan aşkımı da yine böyle apansız farkedivermiştim. Sonra yıllar boyunca onuna ilgili hafızamdaki anları hatırladım birer birer , lacivert ceketindeki armaya gülüşümü , onun yürüyüşünü , sonra gülüşünü , atkısını dolamış boynuna bir gün otururken kendini taşıyışını .
Hayat ne garip değil mi dostlar?
şimdi hayatlarımıza devam ediyoruz , anları yaşıyoruz ayrı ayrı ,
onu mu seviyorum, onun bana yaşattığı anları mı , yoksa o anlarda hissettiklerimi mi hala bilmiyorum?
Ellerini saçımda ilk gezdirdiği anı unutabilir miyim hiç bilmiyorum.

Adminastarotoruma söz vermiştim , daha doğrusu o bana ödev vermişti , geçtiğimiz Cumartesi günü memlekette 7. tarih ve sinema festivalini açtık birlikte , galayı yazacaktım , ilk gittiğimiz klarnet konserini ve de tabi bir de o gün bize kapak olan sayısız girişimimizi ama yazamadım , beni affedin dostlar yaralarımı sarıyorum , onun yerine size 13. Pazartesi aşkımın bitişini anlatıyorum, kimbilir belki size kapanışı yazarım....