ışığımın üstünde her zaman karanlık vardı.

hep daha güzel günlerin hayaliyle avuttum kendimi

zaman geçti

gözlerimin kenarına kırışıklıklar misafirliğe geldi

ama o güzel günler hiç gelmedi.

çok şey değişti ama aslında ,

hiçbirşey değişmedi.

upuzun günlerin içindeki ,

minik mutluluklarımla avuttum kendimi

ve hep daha mutlu günlerin hayalini kurdum.

ama o daha mutlu günler hiç gelmedi.

hayat buydu aslında,

bu kadardı,

ve kabullenmek lazımdı

ama hiç kabullenmek istemedim.

ışığımın üstünde her zaman karanlık vardı,

ve karanlıkta her nokta kördü.

ışıkta da olsam , karanlıkta da ;

yaşadıklarım , yaşayacaklarımdan daha iyi

ya da daha kötü değildi.

ve hep kendime sarıldım ağlarken

çünkü benim dışımdaki herşey ,

bende misafirdi.