Çırçır veya Bir Genç Kızın Yedek Donu

Pek şiddetli geçen çırçır maceramın sonunda hastaneye düştüm, serumu yedim, ilaç içerek kendime geldim dostlar.

Pazartesi iyiceydim, işe gitmiştim hatırlarsanız. Ama pek keyfim, iştahım yoktu hala. Salı sabahı artık çırçırın geçtiğini zannederek bir uyandım ki ne gezer? Karnım taş, bir önceki akşam salt lapa yediğim halde o karın şişmiş şişmiş, yusyuvarlak olmuş. İçeriden de gııırçççç goorrçççç gacııırttt diye tuhaf tuhaf sesler geliyor!!! Kendimi tuvalete zor attım, ühühüh, aman yaleppim, sulu zırtlak çırçır olmuştum:(((

kedi benim kedi değil:))

Ayy o sabah nasıl kabus gibiydi anlatamam, 40 dakika evden çıkamadım. Kızarmış ekmek yiyeyim dedim, ağzımdan geçmedi. Habire tuvalete koşuyorum foşşş diye çırçırlıyorum, karnımın şişi inmek bilmiyor. Beri yandan işe gitmek zorundayım, Fransa'dan adam geldi, fabrikaya Bilecik'e gideceğiz. Ağlaya ağlaya şirkete geldim resmen, bu halde çalışmak zorunda olmak nasıl koydu bana anlatamam. Ben de ne yaptım? Çantama 2 tane yedek don koyup kalkıp işe geldim, evet yaptım bunu! Hani biri gidiş biri dönüş için, ama pantolonu ne edeceğim mesela onu hiç düşünmemişim, donu değiştirince iş bitecek sanmışım sanki:)))

İşyerinde kendime gelmeye çalışarak tam biraz leblebi yiyordum, müşteri çıkageldi. Kat kat giyinmiş titreyen zayıf vücüdüm ve de  pelte gibi suratımla indim adamın yanına. Uzun yıllardır tanışırız, o yüzden hasta olduğumu söyledim açık açık. Neyin var diye sordu, "diarrhea" dedim bilemedi (Adam Fransız, İngilizce anlaşıyoruz) ben de ne diyeyim, adlı adınca " I AM SHITTING WATER!!!" deyiverdim suratına ahahaha:)))) Aaa, "kahve iç iyi gelir" demesin mi? haydi birer espresso içtik, çırçır da durmuş, karnımın şişi de inmişti, el mahkum çıktık yola.

Bilecik dışındaki fabrikaya arabayla 3,5 saatte ulaştık. Ben önde oturdum hasta olduğum için. Manzara da çok güzeldi, özellikle Adapazarı'ndan sonra her taraf yemyeşil tepelerle kaplıydı. Tepeleri de delip hızlı tren yolu açıyorlarmış bu arada. Manzara izleye izleye gittim, yolda biraz leblebi yedim. Fakat ne vakit çantamı açsam pembiş pembiş donlar parlıyor, aman ya biri görmedi neyse. Şu donlarımı fora etmeden çırçırdan kurtulsam diye dua ettim:))

Neyse bir kaza bela olmadan, yani altıma sıçmadan Bilecik'e geldik, çok şükür. Fabrikayı gezdirdim adama, o da 1 saat sürdü. Herif oradan beğendiği birşeyi bana verdi numune yapayım diye; çantama atayım dedim, yine donlarla yüzyüze geldim!!! Ulan unutuyorum her seferinde çantayı açıyorum cart diye, oradan pembeler parlıyor, hay ben bu çırçır yüzünden rezil oldum dostlar!

Fabrikadan dönüşte taa akşam 4'te öğle yemeğine oturduk o taraflarda bir ızgaracıda. Aman ben kaç gündür lapa, patates yiyorum ya, köftelere yumuldum, ekmek de kızarttırdım ohhh. Ama köfte hakikaten şahaneydi, sulu sulu. 4 tane filan yedim, 2 dilim de kızarmış ekmek yanında, artık hasta olmam diye ümitle dönüş yoluna çıktık.

Dönüşte tabii şahane İstanbul tarfiğinde berbat bağırsaklarımla resmen bayıldım arabada, koltukta kaykıldım, o trafik, o köprü, o dur-kalklar ömrümden ömür yedi resmen akşam akşam. Hele köprü girişinde yandaki arabadan gelen şarkı sözü "Bu ne bitmez çileymiş neden hala dolmadı" beni neredeyse ağlatacaktı, neden bitmemişti çilem neden?

Yapacak birşey yok, kanatlanıp uçamadığımıza göre trafik eziyetinden inleye inleye  şirkete döndük dostlar. Sonra adamı oteline bıraktık, ben de evime attım kendimi. Çok şükür sabahtan beri çırçır olmamış, altıma sıçmamış, yedek don kullanmamıştım. Artık iyileştim herhalde diye düşünerek pirinç lapamı yedim, İstanbul'un Altınları'na baktım biraz, sonra da yatıp uyudum erkenden.

Ve fakat, ama lakin, gelgelelim.... Bu sabah erken saatlerde midemdeki Alien canavarının sesleriyle uyandım. Yemin ederim abartmıyorum, gacırrrr, gucuuurrr, cooorttttt diye sesler geliyordu içerden! Ve sabah ezanını okumak üzere minareye çıkan hoca efendi, beni şu şekilde buldu:

bu da benim kedi değil:)))

Artık işe mişe gitmedim tabii, amannnn, sekiz buçuğu zor ettim, kendimi doktora zor attım. Doktoru beklerken bile çırçırım geldi amma tuvaletin çömelmeli olduğunu görünce üstüme başıma sıçmamak adına içimde tutmaya karar verdim. Nihayet Doktor beni görünce hemen yatırıp serumu dayadı, 3.5 saat serum yedim dostlar. Meğersem hastalıktan harap bitap düşmüşüm. Vücüdümde su kalmamış, bayat maydonozlar gibi kurumuşum yahu. 

Doktor ishal ilacı ile antibakteryel bilmemne ilacı da yazmıştı, serum bitince onları alıp eve geldim. Patates yedim, çorba içtim, ilaçları yuttum. O saatten beri de yatıyorum işte. Aslında yarın da raporluyum, 2 gün istirahat verdi amma işe gitmek zorundayım, hay ben kaderin böylesine! Neyse geç giderim bari ne yapayım. Sabahın köründe kalkıp gitmem.






Yaa işte böyle dostlar. Artık bu korkunç hastalığın bittiğini ümit eder, hepinize çırçırsız, sağlık dolu günler dilerim. 

Çantanızdan yedek don eksik olmasın.

xo xo