bugün gülmek için ne yaptın?

hayat ne kadar rutin. büyümek ne fena. üniversitede olsak, nerede akşam orada sabah gezip tozarak, her gece içeip sarhoş olsak ve bu bize koymasa, çünkü sabahın karanlığında kalkıp işe gitmek zorunda olmasak. ama bu çirkin dünyada illa ki büyüyeceğiz. maaşımız, servisimiz olacak, her ay kredi kartı borcunu ödemek için her sabah karanlıkt kalkıp işe gideceğiz, her akşam boğucu bir trafikte boğuşup eve leş gibi geleceğiz. ve bu bile bir şans, evet bu rutin hayata sahip olmak bir şans, bir ofis işin olması, maaşının olması şans, çünkü o kadar çok insan buna sahip değil ki, en temel yaşam hakkı, insanca yaşamak için en gerekli ihtiyaçlar lüks ve şans artık. bir elin parmakları kadar arkdaşım var. hiçbirimiz hayallerimizin peşinde koşmuyoruz. hoş benim hayalim falan kalmadı, şu anda ne istiyorum bir düşüneyim: yarın sabah uyumak istiyorum, sabahları karanlıkta uyanmak zorunda olmamak istiyorum, işten erkenden çıkmak, istiyorum, ama işimle ilgili birşeyler yapmak istiyorum, kendi sınırlarımı ölçmek, kendimi zorlamak, sonunda kendime aferin diyebilmek istiyorum, tek derdim kendimle, kendimi hayal kırıklığına uğrattığımı sanıyorum, potansiyelime ihanet mi ediyorum. merak içerisindeyim, hayallerimize ne oldu yahu? herhalde hiçbir zaman tekneyle dünyayı dolaşmayacağız ya da bir çanta takıp sırtımıza, tibet’e gitmeyeceğiz. ama işte buradayız, uzayda bir yer kaplıyoruz , ahmet bey’in dediği gibi bize vaad edilmiş hiçbir şey yoktu, o halde mutsuzluğumuz neden? bize hiçbir şey için söz verilmedi, işte dünya bu, hayatın bu, yerse durumları var yani. o zaman neden mutsuzuz? en azından hala “aman boşver, kasmayalım” diyebiliyoruz, gülebiliyoruz. o halde bizden iyisi yok bence, çünkü kimse GÜLMÜYOR. biz her fırsatta gülüyoruz, artık çoğunlukla hiçbir şeyi takmamaya çalışıyoruz, ne yapayım, bu işte, hayat bu, şu andan ne alırsan o kadar, bugün ne kadar güldüysen yanına kar kalan o, gerisi de boş, o yüzden hep bunu düşünmeli, bugün gülmek için ne yaptın?