O harika 91 yazında

sabahtan akşama kadar çizgi film seyredebildiğimiz 3 aylık bir yaz tatilimiz vardı, Orange Road ve Madoka, Daddy Long Legs ve Judy, Gummi Bears, Thundercats ve bunların şarkıları bizi çarpıyordu. O yazdan sonra liseye başladık, artık tek meselemiz üniversite sınavıydı ve 91 yazı çocukluğumuzun son yazı olarak kaldı. Şimdi Orange Road'un şarkılarını dinlerken bu kadar duygusallaşmamın sebebi ne, o sıcak yazı anımsıyorum, yine çocuk olmak istiyorum, çizgi filmlerin bana yine herşeyi unuttturmasını istiyorum. Derdimiz bu değil mi zaten? Abuk subuk sitelerden Judy ve uzunbacak çizgi filminin DVD'sini sipariş ederken ne düşünüyordum, Judy'nin yine hayatıma dokunabileceğini mi zannediyorum? Gülümsemesi yine beni güldürecek mi? Hayata bağlılığı ve canlılığı bana örnek olacak mı yine? 20 dakika boyunca bir Judy macerasına dalarak nerede olduğumu unutabilecek miyim? Zeki Müren de bizi görecek mi? Bilmiyorum ama ümit etmekten de vazgeçemem. DVD gelirse seyredip göreceğiz. Şimdilik Orange Road'un şarkılarını dinlemeye devam ediyorum

.