Bugün ne zamandır planladığımız Fener - Balat gezimizi yaptık sevgili seyirciler. Yıllardır aile toplantılarında masal gibi dinlediğimiz eski kırmızı tuğla ev, Rum arkadaşlarla beraber büyüdükleri mahalleler, 6-7 Eylül olaylarında arkadaşlarını saklayıp yine de kaybetmeleri, sonrasında değişen muhit, işte bugün hepsini görmüş idim.
İşte o ev bu idi:
Fotoğrafın sağ tarafında, bu muhteşem kırmızı tuğla konağa yaslanmış metruk ahşap bir ev görüyorsunuz. İşte o da annemin babalarının evi! Fakat ona hiç yaklaşamadık, her yeri kapatılmış, evlerle sarılmış, arka bahçesine bir sürü apartman dikilmiş. Onun ancak uzaktan fotoğrafını çekebildim:
Bu evi 1945 yılında almışlar, ondan önce Balat'ta oturuyorlarmış. Sonra babam 1960larda Almanya'ya çalışmaya gitmiş, Mercedes fabrikasına... Tabii Avrupayı gezmiş ve Paris aşığı olup 1964 yılında İstanbul'a döndüğünde , mahalledeki evlerin arasına gerilmiş iplerden sallanan çamaşırları görünce derhal buralardan gitmeye karar vermiş, böylece Baltalimanı'na taşınmışlar. 30 sene önce de Bebek'e...
İşte böyle Fener'in daracık sokaklarında dolanıp durduk ... Ya buradan taşınmasalardı, ya buralarda büyüseydim?? Valla Boğaz'ın gözünü seveyim, mümkünse Bebek'te öleyim ve buraya gömün beni dostlar, işte uygun bir yer bulursunuz Bebek parkında... hahaahahaha
Gezimizin sonunda Kırmızı Mektep'e çıktık (Özel Fener Rum Lisesi) Bence eski İstanbul siluetinin en etkileyici parçalarından, ne bileyim o renginden mi, çok hoşuma gidiyor.İşte bu kırmızı tuğladan yapılmış olan 2 bina var, biri bu lise, diğeri de babamların eski evi
Dönüşte Balat'tan yürüyüp oraları da gezdik.
Babam bu Agora meyhanesinde fıçıların üzerine oturup kafayı çekermiş arkadaşlarıyla :))) Şimdi pastanelerde buluşuyor moruklar:))) 50 yıllık belki daha eski arkadaş olmak, nasıl bir şey dostlar? Biz o kadar ömür yaşamadık bile...
Ne kadar hüzünlü bir o kadar da güzel,üzerine konuşulabilecek onlarca konuyu içinde barındıran bir yazı olmuş.O eski evin hala durması da bir şans.Benim anneanenemin kadıköydeki içinde annemle dayımı büyüttüğü evin içi kafe şu anda.Koruma altına alınamadığı zamana direnemeyen ve göz göre göre yok olan o canım eski istanbul evlerini her gördüğümde içim cız eder.Kimbilir hepsinin içinde yaşanmış nasıl hikayeleri acıları mutlulukları olduğunu düşünürüm ama içlerindeki insanlar gibi onlar da ölüp giderler, yerlerini otoparklar, beton canavarlar, zevksizlik ve kültürsüzlüğün abideleri alır, adına da gelişme-ilerleme gibi süslü kılıflar verilir.hep düşünürüm o zamanki insanlar daha şanslıydı belki de, daha az kirlenmiş bir toplumda, daha zarif bir kentte, ilişkilerin daha insani olduğu; kısacası daha medeni bir hayatı sürdükleri için.
YanıtlaSilFotoğraflar çok güzel keşke 40 yıl önceki hallerini de görebilseydik ama 40 yıl sonra bunları da göremeyeceğimiz için kıymetini bilelim.ve bir de dipnot: 6/7 eylülde gösterdikleri arkadaş vefası için de tebrikler ve helal olsun
boğazın diğer yakasından selamlar
Bu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSilsağol Mehmetciğim, inşallah 40 yıl sonra da bu mahalleler olduğu gibi kalır
YanıtlaSilBuralar benim eve dönüş güzergahımın parçası. Ara sokaklarını henüz gezemedim ama çok yakında planlarım arasında.
YanıtlaSilNot: Bayramda kremalı makarnasıyla biz "yiyen" kesime ihanet eden (yiyen kesim ne la:D) yeni aşçıbaşını kınıyorum. Bizim önümüze yemek gelir biz yeriz pişirmek te ne demek!!!
ayayayayaayyy tortellini yapıp üzerine krema ve fesleğen döküyorum valla harika oluyor:))) bağımlısı oldum ben bunun Korhannn
YanıtlaSilBlogu tee eskiye kadar bi dolaştım bugün. Tuzsuz deli bekir diye biri varmış. Bizim evin oralara 1,5 saatte minibüsle gidiliyomuş. O zaman daha çok yiyomuşsun falan ilginç yani:)
YanıtlaSilJudy kızım fotolar muhteşem...ne güzel havada iyiydi şansınza..:)
YanıtlaSilKorhan kınama aşçıbaşını yaw...mis gibi yapıyor valla 10 dakikada yaptı o makarnayı bizde 2 dakikada yedik...bi de salataları vardır onun yemede yanında yat..:)