Aslında 1993 yılında , Bon Jovi o yılların stadyum konseri rüzgarıyla Türkiye'ye gelmiş ve de İnönü'de muhteşem bir konser vermiş idi. Heyhat, ben o sene çılgıncasına sevdiğim Guns n Roses'ın orijinal kadrolu ve de Brian May öngruplu konserine gitmiş; o kadar ezilmiş ve yorulmuştum ki, Bon Jovi konserine bile bile gitmemiştim.
Cross Road albümünü dinledikten sonra, o konsere gitmemek hayatta en çok pişman olduğum şey haline geldi. Bu adamlar 80'lerin big hair ekolünün en önde gelen gruplarındandı; şarkıları ve gitar melodileri fıkır fıkır kanımı kaynatıyor, Jon'un sevimli sesiyle söylediği baladlar içimi bir hoş ediyordu:)) Düşünün, Keep The Faith albümü çıktığında Jon saçlarını kestirdi diye dünya çapında olay çıkmıştı. Fanlar bunu bir ihanet addedip albümü yerin dibine sokmuşlardı ama sonra klasik oldu Keep the Faith. Hatta grubun belki en sağlam parçası "Dry County" bu albümde yer bulmuştu ve işte bu şarkıdan dolayı, bende sonsuz kredisi vardır Bon Jovi'nin.
Böylece, üniversite yıllarım boyunca; o her akşam umarsızca içip sabahlara kadar dans ettiğimiz yıllarda (bknz: hayatımızın en güzel yılları); ben hep bu adamların şarkıları ile tepindim, hep Bad Medicine'ı, You Give Love A Bad Name'i istek yaptım. "Bon Jovi çalmıyoruz Japon!" diye azar işittiğim bile oldu:))) Okul bitti, işe girdim. Başka şeyleri sevip, başka şarkıları dinlemeye başladım. Sonra daha da çok sene geçti. Gelgelelim, artık Queen dışında pek birşey dinlemediğim bu yıllarda bile; hala ne zaman Livin' On A Prayer, Bad Medicine, You Give Love A Bad Name, Keep The Faith işitsem, kıçım başım oynar, olduğum yerde duramam, kıpır kıpır olurum. Dry County beni hala etkiler, Bed Of Roses ve Never Say Goodbye ile duygulanır; Blaze Of Glory ve Wanted Dead Or Alive ile çölde bir kovboy olup rüzgarın sesine kendimi kaptırırveririm:)
Yarın bu şarkıların hangilerini söylerler bilemem. Ama kısmetse işalla yaleppim, efsanevi bir konserin bizi beklediğine inanıyorum dostlar.18 yıllık pişmanlık inşallah yarın sona erecek.
Heyecanımı anlatmam mümkün değil, konserde ağlama olasılığım da çok yüksek, şimdiden söyleyeyim, sonra "ergen misim kızım" diye dalga geçmeyin:)
xo xo
Ya ben de gitmek istiyordum bu konsere!Ama olmadı ayarlayamadim iste:(Uff yaa çok üzüldüm ama!
YanıtlaSilArtık en ufak detaylarına kadar bekliyorum senden konser haberlerini:)
canım judyciim yarın bol bol eğlen! bu arada mimlendin :)
YanıtlaSilSeninle "ergen misin kızım" diye dalga geçebilecek adamların başında gelen Bon Jovi ile büyüdü senin gibi ve konserde ağlama oladılığı yüksek :))
YanıtlaSil:))) aynı duygular içindeymişiz demekki.. benim de konser gününe ayarladığım bon jovi yazım az önce yayınlandı blogda ve son kısmında ağlamaktan korktuğumdan bahsediyorum..:))) seni okuyunca çok güldüm o yüzden.. bizim gibi geçkin ergenlerden bol bol olacak sanırım orada..:) şimdiden iyi eğlenceler..
YanıtlaSilaman aman ayaklarım hala ağrıyor judy can. Neyse konseri anlatan bir yazı yazarsan ben de onun altına yorumlarımı yaparım. Oldukça güzel bir geceydi. Stad dolmaz diyordum ama sahneye çıktığı zaman sanki birden bitiverdi insanlar.
YanıtlaSilKitap Kurduyum Ben : inşallah tekrar gelirler ve sen de gidebilirsin konsere canım. Yaşamak gereken bir deneyimdi.
YanıtlaSilMia : sağol canım benim, bakıyorum mime şimdi:)
Korhan : ağladık canım ağladık, üstelik sanırsam Jon'a tekrar aşık oldum ahahah:))
İmge : şimdi bakacağım yazına, dün fırsatım olmamıştı. ben en sonunda ağladım işte, Wanted Dead Or Alive'da:)) Hem ergenler, hem bizim gibi geçkin ergenler doldurduk stadı, harikaydı:)
Rock Lee : valla yazdım işte, bence efsane konserdi, ben de efsane bir yazı yazdım, duygulara tercüman olmaya çalıştım:) beğenecek misin bakalım:)